• BEELD IS MIJN PASSIE

    DE MONTEUR
    NICK VERLINDEN
  • ZOT VAN CULT

    DE MONTEUR
    NICK VERLINDEN
  • ALTIJD AAN HET DROMEN

    DE MONTEUR
    NICK VERLINDEN

Mijn Werk



Geen baksteen, maar een vhs-cassette in de maag

VROEGER

Toen ik klein was gingen we samen met het gezin bijna elke zondag naar de cinema. Voor mij was dat een magisch moment. Met mijn Walkman en cassetjes vertrokken we met de auto naar de cinema, wat toen een drie kwartiertjes rijden was. Op de cassetjes had ik de geluidsband van enkele films opgenomen door mijn cassettedeck aan mijn VHS recorder te hangen. Dat klopt, andere kinderen staken hun spaarcenten in een nieuwe set Lego-blokken, maar ik moest die magische zwarte doos hebben waar je films mee kon opnemen en afspelen. Ik zette niet gans de film over op een cassetje, enkel mijn favoriete stukken. Zo kon ik deze in één autorit onderweg naar de cinema opnieuw beluisteren. De beelden fantaseerde ik er dan zelf weer bij. Als ik écht veel geluk had, stopten we na de film ook nog langs de platenwinkel en ging ik de bak met filmsoundtracks overhoopgooien. Deze herinnering was al enige tijd in de vergetelheid geraakt. Het was pas tot ik recent een van de cassetjes terugvond, dat ik mezelf afvroeg of ik ooit zou geweten hebben dat dit mijn eerste stappen zouden zijn in de wereld van montage. "Alez, wie doet dat nu?! Een film is toch om te kijken." hoor ik u zeggen.

Mijn leeftijdsgenoten van toen waren het dan wellicht met u eens. Voor hun was ik altijd met "rare" dingen bezig. Action Man interesseerde mij niet. Polly Pocket ook niet, mocht u mijn zus ooit spreken moet u haar niet geloven. Nee, ik knipte korte geluidsfragmentjes uit mijn favoriete films; quotes of iets dramatisch, en maakte er een liedje mee. Dat was toen nog met een klein klavier van het merk Casio dat de bossanova feilloos kon trommellen en met wat creatief gepruts met de cassettedeck en een kleine mengtafel. Onlangs vond ik nog een doos van die cassetjes terug. Ik heb ze in een ton met brandend vuur gegooid.

Dat laatste is eigenlijk niet gebeurd. Ik heb er wel over gefantaseerd, maar in het echt ben ik een neurotische archivaris dat al zijn werken (ook rommel) zorgvuldig heeft gedigitaliseerd en gecatalogiseerd. Niemand had het mij ooit verteld, dus ik wist het niet, maar ik ben een dromer. Volgens mijn moeder lieg ik, want ze kreeg op het oudercontact telkens opnieuw te horen dat ik niet aan het opletten was tijdens de lessen. Ik zal waarschijnlijk aan het dagdromen zijn geweest toen ze mij dat duidelijk probeerden maken.

LATER

Als je het mij vroeg, zei ik dat ik professor/uitvinder zou willen worden. De apotheker in mijn Kempische dorp had altijd gedacht dat ik advocaat zou worden omdat ik het zo goed kon uitleggen. Specifiek wou ik rollercoasters bouwen. Al gauw bleek mijn buis voor algebra daar een stokje voor te willen steken. Mijn familie bestaat uit mensen die hun vak kennen. Mensen die kunnen werken. Mensen die handen hebben aan hun lijf. Daarom leek het mij logisch om hout en metaalbewerking te gaan volgen. Ik speelde vroeger als kind ook vaak met hout. Ik timmerde dan de zotste dingen in elkaar, een tafel bijvoorbeeld. Dat werkte, tenminste toch tot ik afgeleid raakte door computers. Die dingen konden alles waar mijn fantasie mij naartoe bracht: muziek maken, animeren, en dus later ook videomontage. Uiteindelijk ben ik dan maar kantoor/verkoop gaan studeren. Het is oké. Die rollercoaster heb ik uiteindelijk toch nog kunnen bouwen op de computer.

Na het afstuderen, stuurde mijn ruime kennis over computers mij richting de ICT. Daar ben ik uiteindelijk in doorgegroeid tot programmeur. Fantastisch, hè? Programmeren is een beetje uitvinden, en zoals u weet was dat mijn kinderdroom. Tenminste, dat dacht ik. Ik werkte tien jaar in de ICT, waarvan de laatste vijf voor televisie waren. Daar begon ik mij meer en meer te bemoeien met video-zaken. Toen kwam het punt dat ik besefte waar mijn echte passie lag. Ik stopte hals over kop met alles om mij in te schrijven in de filmschool, het RITS. Mijn vrienden dachten dat ik zot geworden was. Niet omdat ze twijfelden over mijn kunnen, ze wisten beter dan wie ook dat ik geboren was met een VHS-cassette in mijn maag, maar wel omdat ik mijn goed betaalde en welverdiende carriere in de ICT wou inruilen voor mijn echte passie: beeld. "Dat is geen echte job." viel wel eens tijdens gesprekken.

NU

Op het juiste moment stond er plots een vacature open bij MEDIALAAN, "de vtm" in de volksmond. U denkt wellicht dat ik de naam roep omdat die in hoofdletters staat geschreven, maar volgens de corporate guidelines moesten we dat zo communiceren. MEDIALAAN, de werkgever waar ik voorheen al drie jaar op de dienst techniek had gewerkt, en vervolgens nog een periode heb gewerkt als freelance monteur. Deze keer werd ik Technisch creatief producer. Dat is een fancy titel om iemand te beschrijven die goed is met computers en daarnaast ook verhalend creatief is. "Hé, dat beschrijft mij zo wat!" is wat ik dacht, en stelde mijn kandidatuur. Zonder twijfel werd ik aangenomen voor de job, dat vertrouwen deed mij een groot plezier. Ik hielp met de automatisatie van de zenderlooks (dat is het stuk waar je goed met computers voor moet zijn), en maakte daarnaast trailers voor de verschillende zenders waar ik mijn liefde voor film volop kon laten schijnen. Toen ik op de dienst begon, kreeg ik te horen dat ik met de mensen mocht samenwerken waar ik vroeger als kind nog veel trailers van had gezien op FilmNet, je kan misschien wel zeggen dat dit voor mij jeugdhelden waren. Dit moet wel mijn lot geweest zijn! Twee en half fantastische jaren. De Persgroep krijgt het merendeel van de aandelen in het bedrijf, en fuseert. DPG Media wordt geboren. Een overname komt altijd met verandering en besparing, dat was bij ons niet anders. Mijn functie verdween. We hebben samen nog hard gezocht naar een nieuwe uitdaging binnen DPG Media, de steun van collega's en kennissen heeft mij zeer hard ontroerd. Er lagen verschillende mogelijkheden op tafel, maar ik wil mijn dromen volgen. Ik ben een monteur.

Eigenlijk is monteren iemand anders doen dromen. Dromen is iets waar ik goed in ben. Andere mensen laten dromen, dat is iets dat ik wil doen. En laat dat via beeld en geluid nu eens heel eenvoudig zijn.

Nick

"Every film is a puzzle really, from an editorial point of view."

Walter Murch

Klanten

contacteer Mij

Contact Info

  • Koningstraat 2, 9000 Gent
Toon Op De Kaart